Bukiet z lnu, niezapominajek i róż

Victoria w wieku 18 lat, opuszcza swój ostatni dom dziecka. Dzieciństwo spędziła w ponad trzydziestu obcych miejscach, z których tylko jedno było dla niej przyjazne i to właśnie dzięki temu miejscu zawdzięcza swoje niezwykłe umiejętności. Dzięki miejscu i osobie, do której ono należy. Victoria zna język, który powstał jeszcze w czasach wiktoriańskich, a który został dawno zapomniany. W wieku dziewięciu lat, dziewczynka zamieszkała w domu Elizabeth, która nauczyła ją rozumieć i posługiwać się tym wyjątkowym językiem – językiem kwiatów.

Pierwszym planem pełnoletniej Victorii nie jest otrzymanie pracy i opłacenie czynszu za wynajęty pokój, lecz stworzenie własnego ogrodu. Dziewczynie udaje się realizacja planu, ale za cenę bezdomności. Po kilku nocach spędzonych pod rozgwieżdżonym niebem i szeleszczącym posłaniem z liści, samotnej i przerażonej Victorii udaje się znaleźć pracę, która staje się naturalną i nierozerwalną częścią jej życia. Poznaje Renatę, właścicielkę kwiaciarni "Bloom", z którą połączy ją przyjaźń i wzajemny szacunek.
Dla nieprzystosowanej i porywczej – według raportów opiekunki społecznej – dziewczyny, nowa praca otwiera kolejny rozdział w życiu. Podczas częstych wizyt na targu kwiatowym Victoria spotyka Granta, który jako jedyny zdaje się rozumieć język kwiatów. Dziewczyna po pracy w kwiaciarni zaczyna się z nim spotykać. Chłopak jest właścicielem kwiatowej farmy, którą odziedziczył po swojej zmarłej matce. Podarowuje Victorii aparat fotograficzny, aby robiła zdjęcia kwiatom i stworzyła swój własny słownik kwiatów – ich znaczeń i ich języka.
Tak oto Victoria wkracza na ścieżkę powrotu do lat, w których po raz pierwszy pokochała osobę, której tak wiele zawdzięcza i którą skrzywdziła, zabiegając o jej miłość… i za którą nadal tęskni.

Wzajemne relacje Victorii i Granta przeplatają się z historią Elizabeth i jej siostry Catherine. Obecność Renaty i jej matki – Mamy Ruby – pomagają dziewczynie podjąć trud zaufania drugiemu człowiekowi, a pomoc Marleny w prowadzeniu Wiadomości, okazuje się ofiarowywać Victorii czas – Białą topolę – potrzebny do tego, aby porzucić swoją samotność, nieufność i strach.

Vanessa Diffenbaugh oprócz studiowania pisania kreatywnego, zajmowała się problemami młodzieży pochodzącej z biednych środowisk. To w znacznej mierze doświadczenia wyniesione z tej wyjątkowej pracy, nadały psychologiczny kształt jej debiutanckiej powieści – Sekretny język kwiatów. Powieść nie tylko przypomina o symbolicznym przekazie roślin – autorka celowo skupia się na kwiatach, gdyż jak twierdzi bohaterka powieści Victoria – nie ma nic romantycznego w gałązkach i kawałkach kory. Powieść, swój romantyzm przekazu umiejscawia nie tyle w samym języku, czy romantycznych dialogach, ale przede wszystkim w emocjach i uczuciach przedstawionych pod postaciami kwiatów. W opisach miejsc, sytuacji i osób. W wyjątkowych obrazach roślin, bukietów, które stworzyła Victoria, i odkrytych znaczeń, przynoszących ze sobą oprócz wiedzy i umiejętności obrazowania uczuć, wpływ na wzajemne relacje, często bardzo trudne, pełne wzajemnego niezrozumienia, lekceważenia pragnień i zupełnie pozbawione otwartości na wrażliwość drugiego człowieka. Sekretny język kwiatów jest powieścią-słownikiem, powieścią, w której oprócz motywu i ciekawej fabuły olbrzymie znaczenie – i prawdopodobnie jedne z najważniejszych – odgrywa wyjątkowo subtelny spis emocji towarzyszących Victorii, występujących pod postaciami kwiatów i określanych przez nie, który stanowi integralną część postaci literackiej. Victoria pojawia się jako zbuntowana nastolatka, nieufna, samotna, z poczuciem braku zrozumienia, i z nieustającą obecnością strachu w sercu. Te wszystkie uczucia czytelnik poznaje interpretując wiktoriański kwiatowy język. Wieloznaczeniowość przekazu tego języka, została w powieści zastąpiona przez wartości najbliższe emocjom i uczuciom towarzyszącym Victorii oraz wszystkim bohaterom powieści. Zarówno interpretacja białych róż przez Victorię, jak i w tłumaczeniu Granta, pozostaje w ścisłym związku z psychologią przekazu kwiatów jako uczuć. Również malowane przez Catherine fioletowe hiacynty, nie były darowane Elizabeth z uwagi na brak – w mniemaniu Catherine – perfekcji w obrazie kwiatu. Uczucie mogło wypłynąć tylko wtedy, gdy mogło być nazwane, gdy dojrzało. Tak jak zrywane przez Victorię i Granta kwiaty – w najpiękniejszym czasie swojego istnienia.

Powieść Vanessy Diffenbaugh może być psychologicznym zwierciadłem emocji, uczuć i rozwoju bardzo wrażliwej kobiety. Może również stanowić poetycki obraz bukietu życia – jego trudów, cierpień, niesprawiedliwości, lęków, ale również radości, poświęcenia, szczęścia, przywiązania, zaufania, uprzejmości i miłości.
Wreszcie może być połączeniem tych dwóch. Powieść-słownik: kwiatowo – uczuciowy i uczuciowo – kwiatowy.

Kwiaty leżały na moim miejscu, gdy przybyłam do sądu. Wiązka gipsówek – nieskończona miłość – delikatne kuleczki na wypolerowanym, błyszczącym stole. Były sztywne i suche, jakby Elizabeth kupiła je na pierwszą rozprawę, zanim przesłuchania zaczęły ciągnąć się w nieskończoność. Gipsówki nie więdły ani nie gniły. Z czasem robiły się bardziej kruche, ale poza tym wyglądały tak samo. Elizabeth nie musiała kupować świeżego bukietu.
(…)
Wsadziłam nos w bukiet kwiatów. Był tam kwiat lnu, niezapominajka i leszczyna. Poza tym były białe i różowe róże, dzielżany, barwinki, pierwiosnki i wiele dzwonków ogrodowych. Pomiędzy ciasno ściśnięte łodygi powkładałam aksamitny mech i obsypałam bukiet fioletowymi i białymi płatkami meksykańskiej szałwii. Był ogromny, ale i tak zbyt mały. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam do drzwi.

Vanessa Diffenbaugh Sekretny język kwiatów